w aspekcie normatywnym
Encyklopedia PWN
termin zbiorczy obejmujący zróżnicowane przejawy religii naturalnej, występujące w przeszłości i współcześnie na obszarze subkontynentu indyjskiego i rozwijające się z jednej strony w opozycji do indyjskich uniwersalistycznych religii zbawienia (buddyzm, dźinizm) oraz islamu, z drugiej zaś do autochtonicznych religii plemiennych.
estetyka
pojmowana jako dyscyplina filozoficzna jest wiedzą o przedmiotach pięknych i przeżyciach z nimi związanych, potraktowana zaś jako oddzielna nauka — jest ogólną teorią sztuki.
[gr. aisthētikḗ (epistḗmē) od aísthēsis ‘wrażenie zmysłowe (nauka o wrażeniach)’],
psycholog;
neoinstytucjonalizm, nowy instytucjonalizm,
szeroki i zróżnicowany nurt badawczy występujący we wszystkich dyscyplinach nauk społ., ugruntowany w ostatnich 3 dekadach XX w. W procesach wyjaśniania zjawisk społecznych n. stawia w centrum badawczych zainteresowań instytucje i związane z nimi kluczowe aspekty ludzkiego działania. Pyta o rolę instytucji w życiu społ., o relacje między działającym człowiekiem a tworzonymi przez niego instytucjami, o procesy powstawania, trwania i zmiany instytucjonalnej, analizuje podstawowe problemy i formy porządku społ., związane z nimi poziomy działania reguł instytucjonalnych oraz ich typy, wskazuje na opisowo-wyjaśniający oraz normatywny charakter budowanych teorii, skupiając uwagę nie tylko na wyjaśnianiu instytucji, ale także na kwestiach ich projektowania.
systemowe badania, analiza systemowa,
interdyscyplinarna dziedzina nauki i działalności praktycznej, związana z podejmowaniem decyzji dotyczących m.in. tworzenia i działania złożonych systemów techn., produkcyjnych, ekon.-społ., z uwzględnieniem różnorodnych, na ogół sprzecznych, aspektów ich działania, szczególnie w warunkach niepewności, ewentualnie przy istnieniu wielu ośrodków decyzyjnych.
